Jak nasze pierwsze relacje kształtują naszą dorosłość?
W tym odcinku: „Jak nasze pierwsze relacje kształtują naszą dorosłość?”
Linki i nawiązania
Ciekawe cytaty z podcastu „Jak nasze pierwsze relacje kształtują naszą dorosłość?”
’Jeżeli nasi rodzice sami nie czuli się emocjonalnie bezpiecznie, to nie mogli nam stworzyć środowiska, w którym moglibyśmy być sobą. Skutek tego jest taki, że zostaliśmy emocjonalnie porzuceni.’
’Być może rodzice nie postrzegali cię jako oddzielną istotę, tylko jako przedłużenie siebie. Skutek tego może być taki, że w dorosłości możesz mieć trudności z byciem sobą, nie wiedzieć, w co wierzyć, jak się czujesz, czym się interesujesz.’
’Możesz czuć się niedowartościowany i niekochany, kiedy nie pojawiają się zewnętrzne potwierdzenia twojej wartości.’
’Ciągłe zawstydzanie naszych emocji i zaprzeczanie naszym doświadczeniom aktywuje układ stresowy naszego organizmu tak samo jak traumy powstałe na skutek wydarzeń katastroficznych.’
’Kiedy nie czujemy bezpiecznego połączenia z innymi ludźmi, skutkuje to uczuciem samotności.’
’Doświadczanie miłości i spokoju może być niedostępne dla tych z nas, którzy ciągle żyli w stresie i poczuciu zagrożenia w dzieciństwie.’
’Dlaczego ciągle ląduję w takiej samej relacji i sytuacji? Co ja robię źle? Otóż nic nie robisz źle, tylko tak po prostu nauczył się twój układ nerwowy.’
’Musimy sobie zdać sprawę z tego, co jest, musimy to nazwać, musimy to poczuć, żeby móc iść dalej.’
’Jeżeli chcecie zgłębić journalling, pracę ze swoimi emocjami, pracę z pisaniem odręcznym i zrobić to z nami, to serdecznie zapraszamy was na warsztaty.’
’Dajcie znać, czy rozpoznajecie w swoim życiu jakieś schematy? Czy ten podcast coś nowego wam pokazał?’
Rozdziały podcastu „Jak nasze pierwsze relacje kształtują naszą dorosłość?”
Wprowadzenie do tematu (00:00:21)
Przedstawienie tematu odcinka i zachęcenie do refleksji nad własnymi doświadczeniami.
Schematy działania (00:01:05)
Rozmowa o schematach myślenia i działania, które wpływają na relacje.
Neurobiologia i ajurweda (00:01:16)
Związek między dzieciństwem a dorosłym życiem według neurobiologii i ajurwedy.
Potrzeby człowieka (00:03:08)
Omówienie podstawowych potrzeb fizycznych, emocjonalnych i duchowych.
Zaspokajanie potrzeb (00:04:44)
Jak dzieci uczą się spełniania swoich potrzeb poprzez obserwację rodziców.
Wpływ rodziców na potrzeby (00:05:02)
Refleksja na temat wpływu rodziców na zaspokajanie potrzeb dzieci.
Brak spełnionych potrzeb (00:05:47)
Konsekwencje braku spełnienia potrzeb fizycznych i emocjonalnych w dzieciństwie.
Reakcje na brak potrzeb (00:06:17)
Jak brak spełnionych potrzeb wpływa na odpowiedzi organizmu i psychikę.
Emocjonalne porzucenie (00:07:54)
Skutki emocjonalnego zaniedbania w dzieciństwie i jego wpływ na dorosłość.
Sposoby radzenia sobie (00:09:23)
Jak dzieci uczą się radzić sobie z brakiem wsparcia emocjonalnego.
Emocjonalne zaniedbania (00:10:48)
Rodzice mogą mieć różne postawy, co wpływa na zdolność rozpoznawania intencji innych.
Poczucie bezpieczeństwa (00:13:00)
Brak wsparcia emocjonalnego prowadzi do niepewności i aktywacji układu stresowego.
Fundamenty w mózgu (00:14:29)
Wczesne relacje kształtują neuronowe wzorce zachowań i wpływają na nasze funkcjonowanie.
Holistyczne podejście w nauce (00:16:12)
Współczesna nauka bada człowieka w sposób holistyczny, choć proces ten jest powolny.
Zależność od innych (00:16:21)
Niezależność jest iluzją; wszyscy jesteśmy zależni od relacji i wsparcia innych.
Relacje a połączenia neuronowe (00:18:19)
Ludzkie relacje kształtują połączenia neuronowe, co wpływa na nasze myśli i emocje.
Pamięć utajona (00:19:06)
Ważne wydarzenia z dzieciństwa są zapisywane w pamięci utajonej, wpływając na nasze obecne reakcje.
Reakcje stresu a układ nerwowy (00:20:26)
Omówienie wpływu stresu z dzieciństwa na obecne funkcjonowanie układu nerwowego.
Poszukiwanie poczucia bezpieczeństwa (00:22:14)
Jak utkwienie w stresie prowadzi do przyciągania toksycznych relacji.
Sposoby radzenia sobie z emocjami (00:23:40)
Różne formy radzenia sobie ze stresem, które wykształciliśmy w dzieciństwie.
Regulacja układu nerwowego (00:24:59)
Wskazówki dotyczące przywracania równowagi w układzie nerwowym.
Odpuszczenie i zrozumienie (00:25:37)
Zrozumienie przyczyn powtarzających się schematów i odpuszczenie sobie winy.
Praktyka zatrzymywania się (00:27:05)
Wprowadzenie do praktyki uważności i refleksji nad emocjami.
Proces uzdrawiania (00:28:48)
Przebieg procesu uzdrawiania i konfrontacji z trudnymi emocjami.
Wsparcie w trudnych chwilach (00:30:09)
Znaczenie wsparcia innych w procesie osobistego rozwoju i uzdrawiania.
Warsztaty rozwoju (00:30:22)
Omówienie warsztatów dotyczących treningu mentalnego i regulacji emocji.
Newsletter i podsumowania (00:31:32)
Informacje o subskrypcji newslettera z podsumowaniami podcastów co tydzień.
Zachęta do interakcji (00:31:32)
Prośba o komentarze i dzielenie się podcastem z innymi.
Trankskrypt podcastu „Jak nasze pierwsze relacje kształtują naszą dorosłość?”:
Aggie 00:00:00 Ciągłe zawstydzanie naszych emocji, zaprzeczania naszym doświadczeniom lub rzeczywistości. Nie, nie smuć się, nie było tak źle przecież. Nie przejmuj się tym. Hmm. Czy zaniedbania emocjonalne również aktywują układ stresowy naszego organizmu. Tak samo jak traumy, które powstały na skutek wydarzeń katastroficznych.
Kamil 00:00:21 Cześć kochani! Z tej strony Kamil i Aggie witajcie. Hej! Witamy Was w podcaście Wagarowiczów. Kochani, dzisiaj będzie taki temat uważam, który każdy człowiek powinien powinien cokolwiek o nim wiedzieć, dlatego, że mamy pewne rzeczy w naszym życiu dorosłym. Mamy pewne zachowania, w pewien sposób jesteśmy ukształtowani i to, że zdamy sobie sprawę z tego, jak to się stało. Czy ktoś zbadał to, jak? Z czego to może wynikać? W momencie, kiedy to wiemy, jest nam po prostu łatwiej. Jest nam po prostu łatwiej to zobaczyć, jest nam inaczej podejść w ogóle do siebie. Zupełnie zmienia się nasze postrzeganie świata, postrzeganie siebie w świecie. Dlatego bardzo gorąco zachęcam Was do posłuchania tego dzisiejszego podcastu.
Aggie 00:01:05 Tak, wszyscy mamy jakieś takie patterny, czyli schematy działania, reagowania, zachowania czy też myślenia, których często nie do końca chcemy.
Aggie 00:01:16 I porozmawiamy dzisiaj o tym, dlaczego tak jest, że wpadamy tak często w takie same na przykład nie służą to nam relacje, czy też dlaczego odpalają nam się podobne guziki i reagujemy w podobny sposób, czy to wybuchowo, czy to zamykamy się, czy czy, czy rozpraszamy różnymi używkami. Na przykład dlaczego tak się dzieje, jak się dzieje? Jest to fascynujące i. I kiedy my też tak to odkryliśmy, bardzo dużo nam to pokazało. A jeżeli mamy świadomość, z czego wypływają pewne zachowania, pewne myśli. Mamy wtedy otwartą przestrzeń do tego, żeby je zmienić na takie, które będą nam służyć. Skąd to się bierze i dlaczego tak się dzieje? Otóż neurobiologia nam dokładnie pokazuje, skąd to się wzięło. Otóż z bardzo wczesnych lat naszego dzieciństwa. Ale co ciekawe, ajurweda, która istnieje od ponad 6 tysięcy lat, czyli najbardziej holistyczny i najstarszy system uzdrawiania na świecie, wie o tym już od samego początku swojego istnienia. Otóż każdy przychodzi na świat z określoną, indywidualną naturą, co ajurweda nazywa pracity. I każdy z nas ma genetycznie zaprogramowaną budowę ciała, włosy, oczy, skórę, temperament i to, jacy przychodzimy na świat i jacy stajemy się później, zostaje uwarunkowane między innymi stylem życia, odżywianiem i stanem emocjonalnym naszych rodziców.
Aggie 00:03:08 I dzisiaj opowiemy o tym z perspektywy nauki. Jeżeli chcielibyście więcej na ten temat posłuchać o Ajurwedzie, dajcie nam znać. Generalnie jest tak, że wszystko to, czego nauczyliśmy się w dzieciństwie na poziomie podświadomym, odtwarzamy w naszych relacjach czy to z partnerami, z dziećmi, z przyjaciółmi. Czy tego chcemy, czy nie chcemy, robimy to tak. To wszystko dzieje się na poziomie podświadomym. Jak to działa? Zacznijmy od tego, że każdy człowiek ma określone potrzeby i żeby człowiek mógł funkcjonować dobrze, żeby mógł fajnie żyć, Żebym mógł kreować, spełniać swoje marzenia, musi mieć te potrzeby spełnione. To są potrzeby fizyczne. Potrzeby emocjonalne, potrzeby duchowe. W obszarze potrzeb fizycznych mamy potrzebę składników odżywczych, potrzebę picia wody, potrzebę tlenu, ruchu, odpoczynku. I tę potrzebę musimy mieć spełnione potrzeby emocjonalne, takie jak bezpieczna przestrzeń, w której możemy być w pełni sobą, dokładnie tacy, jacy jesteśmy, w której mamy też wsparcie bliskich i czujemy, że nie jesteśmy sami i mamy potrzeby duchowe, czyli potrzebę połączenia się ze swoją pasją, ze swoim celem w życiu, z sensem życia.
Aggie 00:04:44 Potrzeba połączenia się ze swoją kreatywnością i uczymy się spełniania tych potrzeb poprzez obserwację, poprzez obserwowanie naszych rodziców. I teraz skąd mamy wiedzieć, czy nasze potrzeby w dzieciństwie były zaspokajane?
Kamil 00:05:02 Ja zaryzykuję takie stwierdzenie, że generalnie to jest tak, że zawsze, nawet jak jesteśmy super rodzicami i wiemy wszystko teoretycznie, to zawsze coś tam się przekaże takiego, zawsze coś tam się wkradnie. I to jest. Z jednej strony może być dołujące, a z drugiej strony piękne. Na tej zasadzie, że każdy coś ma. Każdy ma jakąś pracę do wykonania, każdy może tam zaglądnąć i. I pytanie skąd mam wiedzieć czy moje potrzeby były zaspokajane, to od razu możemy sobie odpowiedzieć. Prawdopodobnie coś nie było w jakimś momencie zaspokojone i ma to wpływ na to jak jestem jaki jestem teraz.
Aggie 00:05:47 No ciekawe, ciekawe co Wy na ten temat pomyślicie po dzisiejszym podcaście? Tak, tak tak. Jeżeli chodzi o nasze potrzeby fizyczne, jeżeli one nie były spełniane. Mogło tak być, że nie otrzymywaliśmy wystarczająco dużo jedzenia, albo też nie mieliśmy odpowiednich ubrań czy też przestrzeni na odpoczynek, albo na na ruch fizyczny, czy też nie mieliśmy poczucia bezpieczeństwa finansowego.
Aggie 00:06:17 Tak bardziej subtelne potrzeby fizyczne mogły się wyrażać w dotyku albo właśnie w braku dotyku, w braku przytulania czy w byciu pozostawionym samemu sobie. Czy też brak snu dlatego, że na przykład było w domu głośno. To są takie potrzeby fizyczne i kiedy nasze potrzeby fizyczne nie są spełnione, nasze ciało aktywuje odpowiedź układu nerwowego, który wchodzi w tryb przetrwania, a potrzeby emocjonalne schodzą na drugi plan, bo to potrzeby fizyczne są pierwsze. To, co najczęściej się wydarza u większości ludzi, to jest brak realizacji potrzeb emocjonalnych. I bardzo często nawet osoby, których rodzice, którzy chcieli dla dzieci jak najlepiej, bardzo często nie doświadczali często właśnie tych spełnionych potrzeb emocjonalnych, bo oni sami ich nie mieli spełnione. Bo często ci rodzice, którzy mieli najlepsze intencje na świecie, żyli po prostu w biegu, w stresie. Więc jeżeli nasi rodzice sami nie czuli się emocjonalnie bezpiecznie, to oni nie mogli nam stworzyć środowiska, w którym my moglibyśmy czuć się bezpiecznie, w którym my moglibyśmy być sobą. Więc skutek tego jest taki, że zostaliśmy emocjonalnie porzuceni. Nikt nas nie nauczył, jak mamy radzić sobie z całym światem emocji, które w nas mieszkają.
Aggie 00:07:54 Które w nas mieszkały, które zaczynaliśmy rozpoznawać, kiedy dorastaliśmy. Brak spełnionych potrzeb emocjonalnych uruchamia w naszym układzie nerwowym takie same ścieżki jak fizyczny ból. I to powoduje ciągły stres dla naszego ciała i umysłu, który jest przyczyną traumy. Generalnie, jeżeli dziecko się zdenerwuje, to dziecko ma potrzebę, żeby ktoś je uważnie wysłuchał i pocieszył. Jeżeli tego nie ma, to dziecko uczy się, że jego potrzeby nie są ważne i z czasem może wypracować sobie różne sposoby radzenia z taką sytuacją. Może na przykład odciąć się od siebie i nawet nie umieć rozpoznawać własnych potrzeb. Ok, więc jak to mogło wyglądać? Jeżeli chodzi o nasze potrzeby emocjonalne i ich brak spełniania. Być może byliśmy ignorowani, albo być może na nas krzyczano. Być może krytykowano za wyrażanie różnych emocji, np. Nie wolno nam było się złościć albo gniewać, albo płakać. Być może było to niemile widziane w takich okolicznościach, może wstydliwe. Być może powtarzano nam w kółko, że wszędzie cię pełno. Jesteś taka cicha. Nie dramatyzuj. Być może zniechęca cię, żebyś żeby realizować jakieś swoje pasje, czego skutkiem jest to, że w dorosłości być może nie wiesz, czego chcesz albo co lubisz.
Aggie 00:09:23 Być może rodzice nie postrzegali Cię jako oddzielną istotę, tylko jako przedłużenie siebie i być może musiałaś tak jak oni wyglądać. Robić to, co o nim myśleć, to co oni. Skutek tego może być taki, że w dorosłości możesz mieć trudności z byciem sobą. Możesz nie wiedzieć, w co wierzyć. Nie wiedzieć jak się czujesz, czym się interesujesz. Być może rodzice nie dawali Ci tyle uwagi, ile potrzebowałaś, bo np. Sami mieli dużo swoich spraw, swoich problemów, swoich traum. Skutek tego może być taki, że możesz izolować się od ludzi i być, starać się być bardzo samodzielnym we wszystkim. Możesz się odseparować od w ogóle jakiegokolwiek wsparcia czy relacje z ludźmi. Wszystko sam, wszystko sama. Ja sama zrobię wszystko. Być może rodzice brali wszystko do siebie i bardzo byli aktywni emocjonalnie i obwiniali innych ludzi za różne konflikty. Więc jako dorosła osoba możesz szukać lepszego samopoczucia u innych. Możesz. Możesz chcieć bardzo uszczęśliwiać innych, żeby uniknąć konfliktu. Boisz się, że wpadniesz w kłopoty. Więc bardzo chcesz, żeby wszyscy byli obok, zadowoleni i szczęśliwi.
Aggie 00:10:48 Być może rodzice mieli na przykład takie dwie persony jedną w domu, gdzie krytykowali, gdzie zawstydzali, a drugą publiczną, gdzie zachowywali się serdeczniej i ciepło w stosunku do ciebie. Wtedy możesz mieć trudność w rozpoznawaniu prawdziwych intencji ludzi. Być może było tak, że rodzice chwalili się Twoimi osiągnięciami i ignorowali Cię wtedy, kiedy niczego nie osiągałeś. Możesz się czuć wtedy. Niedowartościowany, Niekochany. Kiedy nie pojawiają się jakieś zewnętrzne potwierdzenia Twojej wartości, czyli zginiesz do tego, żeby ktoś ciągle potwierdzał, że jesteś wartościowy. Być może rodzice na przykład umniejszali twoje uczucia albo perspektywy, albo je ignorowali. Możesz wtedy utknąć w takim spolaryzowanym myśleniu na zasadzie czarne albo białe i możesz mieć trudność z uznaniem czyjejś perspektywy, kiedy jesteś w konflikcie. Być może też było tak, że Twoi rodzice stawiali siebie na pierwszym miejscu i często podkreślali, co oni zrobili dla Ciebie, jaką ważną rolę odegrali w Twoim wychowaniu, jak się poświęcili i możesz w dorosłości czuć się źle i egoistycznie z tym, że masz potrzebę lub możesz czuć ciągłe, długie zobowiązania wobec innych ludzi. I to, co dla mnie w tej całej wiedzy było najbardziej odkrywcze, to to, że brak takich oczywistych zaniedbań i brak oczywistej, jawnej przemocy nie oznacza, że nie spotkało nas emocjonalne zaniedbanie, z którym związane z trauma A trauma kojarzy nam się z cierpieniem na skutek katastroficznego wydarzenia, które było pełne przemocy, takie jak jakaś klęska żywiołowa, wojna, gwałt, przemoc i trauma jest skutkiem stresu, który przewyższa naszą zdolność poradzenia sobie z doświadczeniem, które ten stres wywołało, co powoduje trwałe rozregulowanie naszego układu nerwowego.
Aggie 00:13:00 I może to być więc jakiś obezwładniający stres, który przychodzi wtedy, kiedy my nie czujemy się bezpieczni, w tym także wtedy, kiedy nie otrzymujemy wsparcia emocjonalnego. Kiedy więc ciągle zdarza się to często, że nie czujemy się w pełni bezpiecznie, kiedy boimy się, że bliskie osoby, od których zależy nasze przetrwanie, nie będą dla nas zawsze dostępni, kiedy będziemy ich potrzebować, to doświadczamy niepewności. A to aktywizuje oś pod wzgórze przysadka, nadnercza OsHPA, a więc stres. Więc ciągłe zawstydzanie naszych emocji, zaprzeczania naszym doświadczeniom lub rzeczywistości. Nie, nie smuć się, nie było tak źle przecież. Nie przejmuj się tym. Czy zaniedbania emocjonalne również aktywują układ stresowe naszego organizmu, tak samo jak traumy, które powstały na skutek wydarzeń katastroficznych. Kiedy więc zostaliśmy pozostawieni sami sobie ze swoimi emocjami, których nie rozumieliśmy, których nie umieliśmy nazwać. I nie mogliśmy sami w żaden sposób ich przeprocesować, bo nie wiedzieliśmy, jak to zostały one wdrukowane w nasz układ nerwowy, nasz umysł i nasze ciało. I dzisiaj, kiedy jesteśmy dorośli, one wpływają na nasze myśli, na nasze uczucia, nasze reakcje.
Aggie 00:14:29 I to mówi neurobiologia. Nasze pierwsze relacje budują fundamenty w naszym mózgu. Cała infrastruktura neuronowa buduje się we wczesnych latach naszego życia, czyli wszystko, co robią lub czego nie robią nasi rodzice i jak my na to reagujemy, staje się wzorcem zachowania w naszym mózgu. A mózg tak działa, że przewiduje to, co ma się wydarzyć na podstawie doświadczeń, które ma. I to są te doświadczenia pierwsze, które zbieramy, które stają się podstawą naszego funkcjonowania. Kiedy my się rodzimy, nasz układ nerwowy jest wciąż nierozwinięty, jest najbardziej nie rozwinięty w porównaniu do innych ssaków. Nasz mózg potrzebuje do prawidłowego funkcjonowania i rozwoju innych ludzi. I kiedy my nie czujemy bezpiecznego połączenia z innymi ludźmi, skutkuje to uczuciem samotności. Zobaczcie jak w dzisiejszym świecie promuje się samodzielność, Działalność, niezależność, a nasz układ nerwowy nie potrzebuje niezależności. On potrzebuje relacji, potrzebuje bliskich relacji. Wiemy o tym dzięki pracy neurobiologii i psychiatry z Uniwersytetu w Kalifornii, doktora Davida Seagala, który jest pionierem neurobiologii interpersonalnej, która bada połączenia mózgu i relacji. I interpersonalna Neurobiologia jest połączeniem wielu innych dziedzin, takich jak antropologia, biologia, psychopatologia rozwojowa, lingwistyka, informatyka, matematyka, psychologia, socjologia, neuronauka, fizyka.
Aggie 00:16:12 Piękne jest to, że współczesna nauka otwiera się na holistyczne podejście do człowieka. Choć muszę przyznać, że dzieje się to wciąż bardzo powoli.
Kamil 00:16:21 I tutaj jedna rzecz właśnie odnośnie tego tej jakby samowystarczalności, czy też bycia samodzielnym. Okazuje się, że żaden człowiek tak naprawdę nie może być samodzielny, nie może być samowystarczalny. Ta niezależność to jest pewnego rodzaju w ogóle skrót myślowy polegający na tym, że bycie niezależnym polega na tym, że mam wystarczająco dużo środków, żeby funkcjonować. Natomiast w żaden sposób nie jest to niezależna, dlatego że nawet jeżeli mam środki, jeżeli chodzi o nawet powiedzmy, że mam pieniądze, mam ich dużo i wydawałoby się, że jestem niezależny, to nie jestem w żaden sposób. Nie jestem, dlatego że zależy od tego, kto mi przywiezie warzywa, gdzie pójdę do sklepu, gdzie zrealizuję moje usługi i gdzie zrealizuję moje podstawowe potrzeby biologiczne, potrzeby emocjonalne. To nie jest tak, że ta niezależność może wystąpić w jakiejkolwiek czystej postaci. Po prostu się nie da. Człowiek jest tak zbudowany, że jest zależny I nawet jeżeli mamy środki i wszystkie pieniądze świata, to wciąż nigdy nie będziemy niezależni.
Kamil 00:17:37 To tak po prostu nie działa. Będziemy zależni.
Aggie 00:17:41 Ale to dobrze, bo promuje się właśnie niezależność jako coś lepszego, a zależność jako coś gorszego. A to jest, to jest. To jest tak, że to jest to jest piękne, że my możemy być razem, a nie każdy z nas oddzielnie, bo to, że jesteśmy oddzielnie odseparowani powoduje samotność, powoduje depresję i powoduje to, że mamy potem problem z tym, żeby budować bliskie relacje z ludźmi.
Kamil 00:18:06 Tak, Także uważajmy, jeżeli chcemy, na przykład mamy w swoich celach bycie niezależnym, to warto jest zapytać się pięć razy, co to dla mnie znaczy. Bo tu może się czaić właśnie taka pułapka.
Aggie 00:18:19 Tak, tak, zdecydowanie. W ogóle profesor Seagal mówi, że ludzkie relacje tworzą połączenia neuronowe w naszym mózgu. Nasze relacje z ludźmi determinują to, jak neurony komunikują się ze sobą i te połączenia nerwowe stają się bazą naszego świata wewnętrznego i one kierują naszymi myślami, uczuciami i reakcjami. I teraz wszystko to absolutnie wszystko, czego doświadczamy w dzieciństwie, zostaje zapisane w naszym mózgu jako tak zwana pamięć utajona, która istnieje w nas w postaci tak zwanych instynktownych uczuć i myśli.
Aggie 00:19:06 Część mózgu, która jest odpowiedzialna za przywoływanie wspomnień, czyli to wszystko, co pamiętamy z dzieciństwa, to odpowiada hipokamp. On nie jest jeszcze rozwinięty do trzeciego roku naszego życia, więc większość z nas nie jest w stanie przypomnieć sobie, co wydarzyło się w naszym życiu do tego czasu. Dr Besel van der Kolca, autor książki Strach ucieleśniony mózg, umysł, ciało w terapii traumy mówi o tym, że zanim jeszcze mózg wykształci umiejętność mówienia, ważne wydarzenia zostają zapisane w naszej pamięci utajonej. Więc nawet jeżeli nie możemy sobie przypomnieć naszej przeszłości, to ona tam jest i ona decyduje o tym, co my dzisiaj myślimy, jakie mamy emocje i jak reagujemy. Więc te emocje, które do nas przychodzą dzisiaj, to niekoniecznie one są wywołane przez jakąś sytuacje odpalone, która się wydarzyła, ale one nie pochodzą z teraz. One pochodzą z kiedyś. I teraz, jeżeli dorastaliśmy w środowisku, w którym ciągle odczuwaliśmy stres, dlatego, że nasze potrzeby nie było spełniane lub nasze środowisko wywoływało stres, a nasz układ nerwowy, jak wiemy, był wciąż w fazie rozwoju, bo nasz układ nerwowy rozwija się do 25 roku życia.
Aggie 00:20:26 To te reakcje stresu wdrukowały się w nasz układ nerwowy. I dzisiaj, mimo że nie ma bezpośredniego zagrożenia, nasz układ nerwowy cały czas działa w stresie, który mu się wydrukował. Ten stres jest dla mózgu bardzo dobrze znany. Jest bardzo wygodny. Nasz mózg traktuje go jak taki ciepły, miły kocyk w jesienny wieczór. Tak więc zobaczcie, że doświadczanie spokoju, pełnego połączenia z innymi, doświadczanie miłości tych wszystkich pozytywnych stanów może być niedostępne dla tych z nas, którzy ciągle żyli w stresie, w poczuciu chaosu i w poczuciu zagrożenia w dzieciństwie. Żeby te uczucia stały się dostępne, żebyśmy odczuwali spokój, potrzebujemy dokonać świadomego wyboru. Żeby. Żeby to zmienić. Ale dzięki temu właśnie, że wiemy, że nasz mózg jest plastyczny, wiemy, że możemy to zrobić. Że możemy to zmienić. I wiem, i to jest bardzo dobra wiadomość. Że nie jesteśmy zdani na skutki naszego dzieciństwa. I że nasza przyszłość jest. Znajduje się w naszej kontroli. To my mamy na nią wpływ. I teraz zobaczcie, że ten układ. Nasz układ nerwowy, który utknął w tym nieustannym stanie stresu od dzieciństwa do dzisiaj będzie cały czas tego stanu poszukiwał.
Aggie 00:21:58 Bo on jest dla niego wygodny, bardzo dobrze znany, utarty.
Kamil 00:22:02 I to jest naprawdę teraz prawdziwy. Może to być naprawdę prawdziwe odkrycie dla wielu z was.
Aggie 00:22:14 Czyli ten układ nerwowy, który został utknął w stresie, może powodować, że będziemy przyciągać do siebie ludzi, którzy będą nas w tym stanie stresu utrzymywać. I to może tłumaczyć, dlaczego wpadamy ciągle w relacje, w których dzieją się te same, niekoniecznie pożądane rzeczy. I będzie działo się tak, że będziemy pozostawać otuleni kocykiem bezpieczeństwa wtedy, kiedy ciągle będziemy wybuchać i się kłócić. Wtedy oznacza to, że nasz układ nerwowy jest w reakcji walki. Może tak być, że nasze bezpieczeństwo odnajdziemy w poszukiwaniu rozproszeń w np. Uzależnieniach, w używkach, w social mediach, w czymkolwiek innym. Wtedy to będzie oznaczało, że nasz układ nerwowy jest w trybie ucieczki. Być może naszą bezpieczną naszym bezpieczeństwem będzie zamrożenie ściana będzie nie odczuwanie niczego. To będzie oznaczało, że nasz układ nerwowy znalazł się w trybie zamrożenia. Może tak też być, że odnajdujemy nasze poczucie bezpieczeństwa w tym, że przedkładamy potrzeby innych ludzi ponad nasze.
Aggie 00:23:40 I to będzie znaczyło, że nasz układ nerwowy jest w stanie uległości i każdy z nas wykształcił sobie inne formy radzenia z tym stresem. I trzeba pamiętać, że nie robimy tego świadomie. I bez względu na to, jakich zranień doświadczaliśmy, te zranienia spowodowały, że musieliśmy jakoś sobie z nimi poradzić. Po to, żeby poczuć bezpieczeństwo. Po to, żeby poczuć akceptację i uznanie ze strony najbliższych ludzi, bo to od nich zależało nasze przetrwanie. Kiedy byliśmy dziećmi i nasz układ nerwowy bardzo sobie z tego zdawał sprawę, bo jak wiemy nasz układ nerwowy bardzo potrzebuje innych ludzi do tego, żeby przetrwać i do tego, żeby dobrze żyć. My potrzebowaliśmy się zaadoptować i te sposoby radzenia sobie z tymi trudnymi emocjami z dzieciństwa zostały z nami i przyszły z nami do dorosłości. I to właśnie one kierują naszymi myślami, emocjami, naszym zachowaniem. O tych strategiach jest oddzielny odcinek, więc jeżeli ciekawi Was to jak to działa, jak reagujemy, jak to się objawia w naszym codziennym życiu, to bardzo serdecznie zapraszamy. I także o tym.
Speaker 3 00:24:59 Jest.
Aggie 00:24:59 Cały odcinek. Jak uregulować nasz układ nerwowy i stworzyć nowe sposoby radzenia sobie z trudnymi emocjami? Bo jeżeli nasz układ nerwowy został rozregulowany i on tak trwa w tym rozregulowanie, to to pierwszą rzecz, jak sobie zdawać z tego sprawę i zobaczymy. zdamy sobie sprawę z objawów rozregulowania układu nerwowego i je u siebie zaobserwujemy. Pierwszą rzeczą, którą należy zrobić, jest przywrócić nasz układ nerwowy do równowagi i do stanu, w którym on powinien znajdować się przez cały czas, czyli stanu odpoczynku, trawienia.
Kamil 00:25:37 Jest tak i to jest w ogóle też niesamowite, że wiedząc to, że okej, było takie coś jak dzieciństwo, były pewne rzeczy, które się tam wydarzyły, w pewien sposób możemy sobie odpuścić. Możemy jakby stwierdzić okej, dobra, to nie ja jestem taki beznadziejny, że na przykład ciągle jak mam kolejnego partnera czy partnerkę, to w taki, w taki sposób się zachowuję i cały czas to powtarzam, tylko możemy sobie zdać sprawę Okej, były jakieś rzeczy, które do tego doprowadziły. To mnie utrzymało przy życiu. W taki sposób reagowałem I teraz wiedząc to jakby pojawia się takie odpuszczanie.
Kamil 00:26:18 Bo czasami się zastanawiamy dlaczego ciągle jakby do tego dochodzi, Dlaczego ta sytuacja się powtarza? Dlatego, dlaczego co ileś tygodni, czy co ileś lat, czy co ileś miesięcy ciągle powraca to samo? Dlaczego ląduje w życiu w takim samym samopoczuciu, w takiej samej relacji, w takiej samej sytuacji? Co ja robię źle? Otóż nic nie robisz źle, tylko tak po prostu się nauczył. Twój układ nerwowy i kopiuj wklej tak sobie teraz działa. I tak jak mówiłaś, najlepsza informacja to jest taka, że widząc to pojawia się takie odpuszczenie. Aha, okej, dobra. Tak to zadziałało, Takie tutaj programowanie nastąpiło, więc teraz wskakujemy w wdzianko programisty i będziemy to sobie programować. I to jest możliwe. Dzięki.
Aggie 00:27:05 Właśnie będziemy w programować. Nowa jest taka praktyka, którą stosujemy w naszych warsztatach, na naszych naszych kursach. To jest praktyka z jednej strony bardzo prosta, a z drugiej strony nie taka prosta, ale naprawdę jest zmieniająca wszystko. To jest praktyka zatrzymywania się i zauważania tego, co czuję, co robię, co myślę.
Aggie 00:27:33 Bo dopiero wtedy, kiedy zdamy sobie sprawę z tego, że tak działam, że mam takie zachowanie, że mam takie myśli, że znowu pojawił się ten sam pattern, ten sam schemat, to ja najpierw muszę sobie zdać z tego sprawę, żebym ja mogła to zmienić, Bo jeżeli ja będę chciała się tego pozbyć i uniknąć i gdzieś zakopać pod dywan, to to będzie wracało i wracało, i wracało ciągle, bo to wraca po to, żebyśmy my to zobaczyli. Zła wiadomość jest taka, że zobaczenie tego nie jest wcale fajne. Nie jest przyjemne, bo spotkania się z częścią siebie, która od której uciekamy z jakiegoś powodu, bo ona nas gdzieś boli, będzie trudne. Może być wstydliwe, może poruszać bardzo wrażliwe punkty w nas.
Kamil 00:28:25 Może wywoływać taką złość na zasadzie tupiemy nogą. Nie, nie, w ogóle to nie jest tak. To wcale nie jest tak naprawdę. Czasami trzeba to przeprocesować chwilę i niektórzy potrzebują kilku potwierdzeń i kilka razy to zobaczyć, żeby wreszcie dotarło, że okej, dobra, jestem bezsilny. Faktycznie tak jest, nie? Więc to jest.
Aggie 00:28:48 Proces. To zawsze jest proces, bo my.
Kamil 00:28:50 Nie chcemy wychodzić spod ciepłego kocyka i nie chcemy stawiać czoła naszym zachowaniom. Najlepiej czasami właśnie popadamy w obwinianie innych z mówienie co tam kto nam zrobił, jak to.
Aggie 00:29:02 Będziemy mówić właśnie o tym w podcaście, co robimy.
Kamil 00:29:07 Natomiast tak, Natomiast to właśnie może wyglądać zupełnie inaczej. I tak jak mówisz, te początki mogą nas troszeczkę pozamiatać, ale tylko po to, żeby to naprawić, żeby stanąć na nogi.
Aggie 00:29:20 Dokładnie, bo musimy sobie zdać sprawę z tego, co jest. Musimy to nazwać, musimy to poczuć, żeby móc iść dalej. I też każdy będzie to przeprocesowywał w swoim własnym, tak jak czuję na swój sposób. I też być może niektórzy będą potrzebowali innych ludzi, którzy będą wsparciem w tym czasie, bo to może być po prostu trudne. Tak, tak. Natomiast jest to proces, który naprawdę zmienia dużo, pozwala połączyć się z sobą, z tą częścią siebie, która która przyszła tutaj jako dziecko, żeby, żeby tworzyć, żeby kreować, żeby mieć fajne życie, żeby eksplorować, żeby poznawać Z ciekawością.
Aggie 00:30:07 Z radością. Z tą miłością.
Kamil 00:30:09 Mamy 30, 40, a może więcej lat i wciąż stoimy. I zdajemy sobie sprawę, że stoimy w butach naszych rodziców i naszego dzieciństwa.
Aggie 00:30:17 Mimo, że obiecywaliśmy sobie, że ja tak nie będę. Nie.
Kamil 00:30:22 Tak to jest właśnie to. Jest to piękno życia, które które jest z nami i z którym możemy coś robić. Kochani, jeżeli interesuje Was ten temat, serdecznie zapraszamy Was na nasze warsztaty. Jeżeli chcecie wytrenować swoje mięśnie mentalne w taki sposób, żeby układało Wasze życie się tak jak chcecie. Jeżeli za pomocą jogi nidry chcecie regulować swój układ nerwowy. Jeżeli chcecie zgłębić journalling, pracę ze swoimi emocjami, pracę z pisaniem odręcznym i zrobić to z nami, z naszym, z naszym udziałem, to serdecznie zapraszamy Was na warsztaty. Jeżeli chcecie się dowiedzieć, jakie aktualnie aktualnie prowadzimy i co będzie się dziać Wagarowicze .pl na naszej stronie zawsze możecie znaleźć informację, jeżeli chcecie otrzymywać po takich materiałach jak dzisiejszy po takim podcaście krótkie zestawienie najważniejszych rzeczy w formie opisowej na swojego maila w formie takiego newslettera, to również na naszej stronie Wagarowicze .pl możecie wejść w zakładkę Newsletter i zasubskrybować wtedy.
Kamil 00:31:32 Co tydzień w sobotę dostajecie od nas podsumowanie i dostajecie taki toolkit, który można wziąć po prostu i z niego skorzystać, wprowadzić te rzeczy w swoje życie. Tak więc taka forma też rozwoju dla Was od nas. Dajcie znać jak. Czy rozpoznajecie w swoim życiu jakieś schematy? Czy ten podcast coś nowego Wam pokazał? Jeżeli tak, czekamy na Wasze komentarze i jeżeli to jest dla Was temat ważny. Zostawcie gwiazdeczkę na Spotify, poszerujcie, udostępnijcie ten podcast, żeby inne osoby, które znacie, wasi znajomi, bliscy mogli też dotrzeć do takich informacji i mogli zmienić swoje życie, wpłynąć na swoje życie, żeby było lepsze. Dlatego serdecznie polecamy. Polecamy nas polecać i mam nadzieję, że słyszymy się. Następnym razem będziemy kontynuować również ten temat i konkretnie pokażemy Wam, jakie konkretne zachowania mogą wynikać z konkretnych rzeczy, które działy się w naszym życiu wcześniej i będziecie mogli zobaczyć, porównać to do swojej sytuacji. No i przede wszystkim to, co najważniejsze wynieść coś z tego i coś z tym zrobić. Po to, żeby mieć fajne życie. Dzięki kochani! To wszystko na dzisiaj.
Kamil 00:32:51 Słyszymy się w następnym tygodniu.
Aggie 00:32:53 Dzięki bardzo.
